اکسیژن محلول کافی در آب یک جزء بسیار مهم در بقای اکوسیستم های سالم در تالاب ها و دریاچه ها می باشد. با این حال چند دهه استفاده از علف کش ها، سیستم های زهکشی، آلودگی آب توسط طوفان ها و نشت مخازن آلوده سطح اکسیژن آب را کاهش داده و باعث تضعیف واکنش زنجیره ای در داخل آب شده است.

مواد مغذی موجود در داخل آب شکوفه کردن جلبک ها را تحریک کرده و بنابراین تقاضا برای اکسیژن موجود افزایش می یابد. زمانی که جلبک ها و علف های هرز می میرند به سمت پایین سقوط کرده و در کف آب ته نشین شده و در آنجا نیز آخرین باقیمانده اکسیژن را مصرف می کنند. با اتمام اکسیژن، ماده ای که تا حدی فاسد شده است به آلودگی عفونی تبدیل شده و یک ناحیه مرده را در کف دریاچه به وجود می آورد. این آلودگی به یک توده مغذی بی هوازی تبدیل می شود که چرخه بعدی رشد انفجاری علف های هرز و جلبک ها را تغذیه می کند. این یک چرخه معیوب می باشد که به آرامی سبب از بین رفتن آب می شود.

متاسفانه اکثر روش های مرسوم تصفیه نمی توانند روشی برای احیاء پایدار ارائه کنند. به هر حال اصل بازسازی بسیار ساده است و آن تنفس تالاب ها و دریاچه ها با تقویت اکسیژن محلول در آب به ویژه در اعماق پایین تر می باشد. این به نوبه خود باعث تقویت ظرفیت دریاچه ها و تالاب ها برای بهره برداری دوباره از مواد مغذی می شود و بدین ترتیب سبب کاهش شکوفایی جلبک ها و علف های هرز می شود.