وجود اکسیژن محلول کافی در آب، یکی از عناصر حیاتی برای حفظ اکوسیستم‌های سالم تالاب‌ها و دریاچه‌ها است. با این حال، چند دهه استفاده از علف‌کش‌ها، سیستم‌های زهکشی، آلودگی آب ناشی از طوفان‌ها و نشت مخازن آلوده باعث کاهش سطح اکسیژن آب و تضعیف چرخه‌های زیستی در آن شده است.

مواد مغذی موجود در آب باعث شکوفایی جلبک‌ها می‌شوند و تقاضا برای اکسیژن محلول افزایش می‌یابد. وقتی جلبک‌ها و گیاهان هرز می‌میرند، به کف آب فرو می‌روند و در آنجا آخرین اکسیژن موجود را مصرف می‌کنند. با اتمام اکسیژن، مواد نیمه‌فاسد به آلاینده‌های بی‌هوازی تبدیل شده و یک ناحیه مرده در کف تالاب یا دریاچه ایجاد می‌کنند. این چرخه معیوب به تدریج کیفیت آب را کاهش می‌دهد و رشد مجدد جلبک‌ها و گیاهان هرز را تغذیه می‌کند.

متأسفانه، اکثر روش‌های تصفیه سنتی قادر به ارائه راه‌حل پایدار برای احیاء تالاب‌ها و دریاچه‌ها نیستند. اصول بازسازی بسیار ساده است: افزایش اکسیژن محلول در آب، به ویژه در اعماق پایین‌تر، باعث تقویت ظرفیت اکوسیستم برای استفاده مجدد از مواد مغذی و کاهش شکوفایی جلبک‌ها و گیاهان هرز می‌شود.